Siły zbrojne Albanii powstały w 1925 roku i tworzono je przy pomocy instruktorów włoskich. Wprowadzono powszechny obowiązek służby wojskowej obejmujący mężczyzn w wieku od 20 do 50 roku życia. Początkowo okres służby w armii czynnej wynosił 6 miesięcy, lecz wkrótce przedłużono go do 18. Kraj podzielono na 9 okręgów wojskowych, a stan liczebny wojska wynosił około 5 tysięcy żołnierzy.
W styczniu 1939 roku liczyły 12 629 żołnierzy (w tym 771 oficerów) i posiadały na uzbrojeniu 204 ciężkie karabiny maszynowe, 64 armaty oraz kilka samochodów pancernych. Organizacyjnie dzieliły się na:
Nie utworzono żadnych jednostek lotniczych, niektóre źródła podają nie potwierdzone informacje o posiadaniu kilku (jednego?) samolotów rozpoznawczych IMAM (Meridionali) (Romeo) Ro-37.
W styczniu 1939 roku liczyła 141 ludzi i składała się z 4 kutrów patrolowych i jachtu królewskiego oraz baterii nadbrzeżnej kalibru 105mm. Główną bazą floty było Durazzo (Durrësi).
13. lipca 1939 roku wojska lądowe zostały włączone do armii włoskiej. W skład włoskich dywizji okupacyjnych włączono po 1 albańskim batalionie piechoty. Rozwiązano straż graniczną i żandarmerię oraz zalążek marynarki wojennej, przejmując jej okręty. Po pierwszych klęskach armii włoskiej w wojnie przeciwko Grecji (od 28. października 1940 roku) albańskie oddziały przechodziły na stronę przeciwnika lub sporadycznie wypowiadała posłuszeństwo Włochom ścierając się z nimi zbrojnie. Po tych incydentach Włosi wycofali jednostki albańskie z frontu częściowo je rozbrajając, i do ich kapitulacji, we wrześniu 1943 roku, armia albańska samoczynnie się rozpadła.
Od końca 1941 roku komuniści albańscy (w dużej mierze inspirowani przez sowieckich agentów) rozpoczęli formowanie oddziałów partyzanckich. W ciągu 1942 roku sformowano kilkadziesiąt oddziałów liczących łącznie około 15 tysięcy ludzi. W marcu 1943 roku utworzono Armię Narodowo-Wyzwoleńczą, a 10. lipca 1943 roku Sztab Generalny. 15. sierpnia sformowano 1. partyzancką Brygadę Szturmową, a pod koniec września, rozbrajając dwie włoskie dywizje, utworzono 2. i 3. Brygadę Szturmową (brygada składała się z 4-5 batalionów, te z kolei dzieliły się na 3-4 oddziały partyzanckie). Po kapitulacji Włoch głównym wrogiem stał niemiecki Wehrmacht. Pod koniec listopada 1944 roku siły partyzanckie wyzwoliły cały kraj (którego Niemcy i tak nie bronili, osłaniając tylko szlaki ewakuacyjne z Grecji). W tym czasie Armia Narodowo-Wyzwoleńcza liczyła 8 dywizji zgrupowanych w 3 korpusach (łącznie 26 brygad partyzanckich liczących 70 tysięcy żołnierzy). Pod koniec 1944 roku 5. i 6. Dywizja działały w przygranicznych rejonach Czarnogóry (jednak nie znalazłem żadnych konkretnych informacji na ten temat). Starty poniesione przez Armie Albańską wyniosły około 28 tysięcy zabitych i ponad 20 tysięcy rannych.
Po zakończeniu działań wojennych Armię Narodowo-Wyzwoleńczą zdemobilizowano, pozostawiając służbie około 30 tysięcy żołnierzy. Wojska lądowe składały się z 3 dywizji piechoty, 1 samodzielnej brygady piechoty, 1 pułku artylerii nadbrzeżnej i 7 samodzielnych pułków (przeznaczenie?). Przystąpiono do formowanie lotnictwa w oparciu o przekazany przez Sowietów pułk lotnictwa myśliwskiego. W 1946 roku Sowieci przekazali pierwsze okręty, które w raz z zarekwirowanymi jednostkami handlowymi utworzyły zalążek marynarki wojennej.
Tustira Dariusz - opracowanie własne