122 mm wz. 1938 M-30, lekka haubica polowa

Haubica dywizyjna. Haubica skonstruowana pod kierownictwem F. Pietrowa, weszła na uzbrojenie Armii Radzieckiej pod koniec 1938. Charakteryzowała się się dobrymi własnościami balistycznymi i eksploatacyjnymi. Przeznaczona do zwalczania przeciwnika w schronach, niszczenia stanowisk ogniowych artylerii. Mogła być wykorzystana również do zwalczania czołgów pociskami kumulacyjnymi.

POLSKA
Ludowe Wojsko Polskie: Na uzbrojeniu baterii haubic w dywizyjnych pułkach artylerii lekkiej, oraz w armijnych brygadach artylerii haubic.

• 122 mm wz. 1938 M-30 : lekka haubica polowa.

Trakcja motorowa.

Dane konstrukcyjne - kaliber 121,92 mm, długość lufy 23 kalibry, lufa gwintowana, kąt podniesienia -3° ÷ +63,5°, poziomy kąt ostrzału 49°.
Amunicja - masa pocisku odłamkowo-burzącego 21,76 kg, masa pocisku kumulacyjnego 13,34 kg.
Dane balistyczne - prędkość początkowa pocisku odłamkowo-burzącego 515 m/s, prędkość początkowa pocisku kumulacyjnego 335 m/s, donośność maksymalna 11 800 m.
Dane eksploatacyjne - szybkostrzelność 6 strz./min., szybkość holowania 50 km/h.
Masy - masa w położeniu bojowym 2 450 kg, masa w położeniu marszowym 2 500 kg.
Obsługa - 8 osób.
¹⁾

• Muzeum Historyczne - Pałac w Dukli → , ul. Trakt Węgierski 5, 38-450 Dukla [mapa → N49.5570 E021.6841].

• 152 mm wz. 1943 D-1, haubica

1. Żołnierz Polski - Broń ludowego WP (1943-1945): Haubica 122 mm.
2. Rychlewski Czesław: Haubica kal. 122 mm wz. 1938. Typy broni i uzbrojenia 79. Warszawa 1982. s.16.
3. Torecki Stanisław: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa 1982. s.89.
4. Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa 1975.

…