| typ, wersja | wz. 1935 Kb.Ur. |
| kaliber | 7,92 mm |
| nabój | - |
| długość broni | - |
| długość lufy | - |
| masa | - |
| prędkość pocisku | - |
| szybkostrzelność | - |
| donośność | - |
| ogień skuteczny | - |
| zasilanie | - |
| liczba naboi | - |
| inne | brak |
Karabin przeciwpancerny (rusznica przeciwpancerna).
…
7,92 mm wz.1935 Kb.Ur.
[Torecki Stanisław: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa 1982. s.260:]
Ur - rusznica przeciwpancerna, konstrukcji polskiej, kalibru 7,92 mm, znana również
pod nazwą karabin przeciwpancerny wz. 1935. Mimo małego kalibru stanowiła skuteczną
broń przeciwpancerną, szczególnie dzięki dużej prędkości (energii kinetycznej) pocisku.
Opracowanie tej rusznicy w latach 30-tych było wielkim osiągnięciem polskich
konstruktorów (T. Felsztyn, J. Maroszek, P. Wilniewczyc, E. Szteke i inni).
Była bronią powtarzalną, strzelającą nabojami z dużą łuską z pociskiem karabinowym.
Masa 9,1 kg, długość 1760 mm, prędkość początkowa pocisku 1275 m/s.
Ze względów organizacyjnych większość egzemplarzy znajdujących się w wojsku 1 1939
nie została wykorzystana na froncie.
[Jurga Tadeusz: Obrona Polski 1939. Warszawa 1990. s. 65]
Z uwagi na brak w latach trzydziestych w polskiej piechocie broni
przeciwpancernej, w lipcu 1935 r. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu
(KSUS) podjął decyzję o przyjęciu do uzbrojenia specjalnego karabinu
przeciwpancernego łatwego do masowego zastosowania, o niezbyt dużych
kosztach produkcji. Tego typu karabin (zwany później rusznicą
przeciwpancerną) opracował zespół konstruktorów: płk dr T. Felsztyn, inż.
J. Maroszek, inż. P. Wilniewczyc, inż. E. Szteke i inni. Karabin
produkowany był w Fabryce Karabinów w Warszawie.
Oficjalnie broń nazwano karabinem przeciwpancernym wz.35, jednakże dla
zachowania tajemnicy skrzynie z bronią dostarczone do składnic broni
oznaczano symbolem "Kb.Ur.", co miało sugerować, że jest to uzbrojenie
produkowane na zamówienie Urugwaju. Przesada w zachowaniu tajemnicy była
tak duża, że przed wybuchem II wojny światowej tylko niewielu żołnierzy
dążyło się zapoznać z obsługą karabinów.
Z tego powodu ta skuteczna broń, przebijająca pancerz wszystkich używanych
wówczas przez Niemców pojazdów pancernych nie została w pełni wykorzystana.
Chociaż wyprodukowano ponad 200 karabinów (każda dywizja powinna, według
etatu mieć 92 sztuki), to jednak niewiele z nich użyto.
Dane taktyczno-techniczne:
kaliber 7,92 mm, ciężar 9,10 kg, długość 1760 mm,
ładowanie ręczne z magazynka, naboje z powiększoną łuską, pocisk normalny, karabinowy "SC" o ciężarze 12,8 g,
prędkość początkowa pocisku: 1275 m/s,
z odległości 100 m pocisk przebijał pancerz grubości 33-25 mm (zależnie od kąta trafienia)
wybijając w nim korek o średnicy około trzy razy większej od kalibru broni.