Fieseler Fi 103 (V-1)

Samolot-pocisk (bomba latająca).

Kompletny pocisk, oznaczony jako Fi 103, był montowany u Fieselera. Pierwszy lot bezsilnikowy odbył na początku 1942 - płatowiec pocisku został wyniesiony w powietrze przez Fw 200. Pierwszy start z katapulty 24 grudnia 1942 r. w Peenemünde na wybrzeżu Bałtyku. Próby większych przeróbek Fi 103 (np. zmiana silnika) nie zostały zrealizowane. Wyprodukowano ponad 30 000 Fi 103, z czego 2419 spadło na Londyn i 2448 na Antwerpię.

Pilotowana wersja pocisku mała byś stosowana w samobójczych atakach na ważne cele. Prowadzono próby w locie i wykonano 175 sztuk pocisku. Operacyjnie nie zostały użyte.

Flakzielgerät: bezpilotowy cel artyleryjski. Broń odwetowa numer jeden: Vergeltungswaffe 1, V1.

• FZG-76 : pierwotne oznaczenie kodowe.
• Fieseler Fi 103, Phi 103 : samolot-pocisk (bomba latająca).
• Fieseler Fi 103R Reinchenberg IV : pilotowany samolot-pocisk (bomba latająca)

Pocisk: Kadłub był wykonany w przedniej części ze stopów aluminium, w tylnej - z blach stalowych. Skrzydła drewniane (o obrysie prostokątnym lub trapezowym) z dźwigarem z rury stalowej, bez lotek. W przedniej części kadłuba ładunek bojowy (burzący lub bomby zapalające), w środkowej - zbiorniki ze sprężonym powietrzem do napędu sterów. W tylnej części zbiorniki paliwa. Silnik pulsacyjny był umieszczony na wspornikach nad kadłubem.
Sterowanie realizowano za pośrednictwem żyroskopu (utrzymanie kierunku) i aneroidu (utrzymanie wysokości). Zasięg bomby regulowany był przez mechanizm śrubowy napędzany śmigiełkiem na nosie kadłuba. Mechanizm ten odcinał dopływ paliwa do silnika po określonym czasie.

Katapulta: Składała się z szyn ustawionych na betonowym podłożu długości około 48 m oraz z urządzenia napędowego - była to rura ze szczeliną, w której poruszał się tłok z uchwytem do zaczepienia pocisku. Na końcu rury była komora, do której ładowano 100 kg nadtlenku wodoru. Dodanie nadmanganianu potasu powodowało reakcję chemiczną z wytwarzaniem gazów, których energia powodowała ruch tłoka w rurze i poprzez uchwyt, rozpędzenie Fi 103. W tym czasie uruchamiany był silnik pulsacyjny.

1. Ford Roger: Tajne bronie III Rzeszy. Warszawa 2000. s.38, 68.
2. Szewczyk Witold: Samoloty z którymi walczyli Polacy. Warszawa 1997.
3. Żmuda Tom - zdjęcia [tomzmudafotogallery.com].

…

Fieseler Fi 103.
Rozpiętość 4,87 m (skrzydło trapezowe), 5,3 m (skrzydło prostokątne), długość 7,9 m. Masa własna 815 kg, masa ładunku bojowego 850 kg, masa całkowita 2180 kg. Prędkość maksymalna 645 km/h, prędkość startu z katapulty 105 m/s (378 km/h), zasięg 240 km, pułap 3000 m. Napęd: silnik Argus 190-014 (nazywany także "Argus-Schmidtrohr").

[Ford Roger: Tajne bronie III Rzeszy. Warszawa 2000. s.68:]
Fieseler Fi 103 (V1) wersja standardowa. Rodzaj - samolot-pocisk, rozpiętość skrzydeł 5,30 m, długość 8,32 m, masa startowa maksymalna 2180 kg, prędkość maksymalna (późniejsze wersje) 800 km/h, zasięg 240 km, głowica bojowa 830 kg amatolu.

Fieseler Fi 103R Reichenberg IV.
[Ford Roger: Tajne bronie III Rzeszy. Warszawa 2000. s.38:]
Fieseler Fi 103R Reichenberg IV. Typ - jednomiejscowy samolot-pocisk, rozpietość skrzydeł 5,715 m, długość 8,00 m, wysokość 1,6 m, masa własna 850 kg, masa maksymalna startowa 2250 kg, prędkość maksymalna 650 km/h na pozimie morza, pułap praktyczny 2500 m, zasięg 286 km, długotrwałość lotu 20 minut, ładunek wybuchowy - głowica bojowa o masie 850 kg.

Opis nadesłał/uzupełnił: Tom Żmuda.

"Ford Roger: Tajne bronie III Rzeszy. Warszawa 2000.",
"Szewczyk Witold: Samoloty z którymi walczyli Polacy. Warszawa 1997.",